2796-1

Gitme Diyemedim…
Hatırlar mısın sevgilim?
O günü,
Sen gitmek üzere arkanı döndüğünde,
Bir hüzün yağmuru başladı içerimde.
Fırtınalar koptu felaketler getirdi gidişin.
Sana yalnzca “GİTME” diyebilmek için,
Koştum arkandan gururumu çiğneyerek
Ama yetişemedim
Sana seslenmeyi denedim,
Açtım ağzımı olağanca gücümle bağrdım
“Yalvarırım gitme” diye,
Ama ses tonum kelimelerle bütünleşemedi.
Ben bile duymadım haykırışımı
Tek duyduğum ses, kalbimin acıyla yakarışıydı.
Kan ağlıyordu kalbim, gitmeni istemiyordu.
Sana dokunmak için uzandığnda ellerim
“Dur gitme” diye yalvarabilmek için gözlerim
Yer çekimine meydan okuyan dizlerim yenildi bu savaşa
Tüm benliğimle sarabilmek isterken seni
Boş kalan ellerim ancak dokunabildi gözyaşlarıma
Biliyordum artık yalnız, ıssız, sessiz ve sensiz kalmıştım
Daha sonra daldım hüzün yağmuruna sustum sadece sustum
Aylar sonra farkettim ki
Sen buradan gittin ama benden gidemedin, gidemezsin
Kelimeler anlamsız cümleler kifayetsiz, anlatamam sana bu fırtınayı
Şunu unutma sevgilim ben seni kalbimin derinliklerinde saklıyorum
Ve senden tek isteğim “SAKIN ÇIKMA ORDA KAL..”