Lâ tahzen… Üzülme!Üzülebiliyorsan bir kalbin var demektir. Kalpsizler üzül(e)mezler ki. Ne mutlu sana ki, üzülebiliyorsun. Dokunan var demek ki kalbine. Ya dokunulmasaydı kalbine. Ya hüznün gönül toprağını karmasına izin verilmeseydi. Demek ki gözden çıkarılmadın. Demek ki sen hâlâ bir umut tarlasısın. Üzülme! Üzülüyorsan, Biri var ki cılız varlığını düştüğü çamurdan kaldırmak istiyor. Onun için dokunuyor kalbine. Kıymetini bil ki, üzmeye değer görüyor seni. Hüzünlerin kalbinin toprağını allak bullak ediyorsa, sen ekilmeye layık bir topraksın demektir. Kaygıların vuruşuyla tuz buz oluyorsa taş katılığında büyüttüğün güvencelerin, yarılan göğsüne umut fidanları dikiliyor demektir. Üzülme! Yüzün yerde geziyorsan, ellerin boynuna sarılı ise, içini ısıtacak haberlerin mürekkebi damlıyor olmalı ömrünün defterine. Kar yağıyorsa güvendiğin…

Tohumunu ekemediğim, filizlendiremediğim Bir dostluğa doğdum Güneşini doğduramadığım, yağmurunu yağdıramadığım Bir sevgiye açtım gözümü O vardı hep olacaktı… Beyaz bir perdenin ardında, tam bir muamma Tanımadığım bilmediğim bir dost… Ötelerden,uzaklardan.. Kalbim dirildi bu evrelerde… Vicdanımın aydınlığında yaşadım erdemi Bir çiçeği kokladım, bir kelebeğe gülümsedim Kuş sürülerinin kanat seslerinden bir senfoni dinledim Yüreğimde ki kötü ses susmayı öğrendi… alıntı..

    Senli sabahların şafağında bulmak istiyorum umudu Kır çiçeğine düşen çiğ tanesinde sevmek istiyorum seni, Uçan kuşun kanat çırpışında aşık olmak sana, Ölene dek yaşamak seni umarsızca… Sevmek seni sallanan kuru yaprakların arasında, Karanlığın zifirinde beliren ışık gibi Kirpiklerinin ardında hapsolup, can olmak canınla, Esen yelle birlikte savrulmak gönlünün yamacına. Seni yaşamak yağan yağmurun mahmurluğunda Bir kıvılcım gibi belirmek hayatında. Kalbinin kapılarında kilitli kalıp, mıhlanmak ebediyetine.. Yudum yudum içmek seni, bulunmaz pınarların suyu gibi… Bir çocuğun ürkek bakışında bulmak gülüşünü, Sevip de bırakamamak seni yalnızlığın kollarına. Yüreğindeki kıpırtı olup, akmak tüm damarlarında, Seninle var olup, seninle yok olmak, Son olmak… Ela Melek

  Gecenin Bu saatinde yıldızsız gökyüzüne yarım ay, Benim payıma Düşen son yaprakta sevmiyormuş oldu.. Karanlık dünyamın yıldızı korkma benden…

Ezberindeki talihsiz kader Bunu sana ben, bir akşamın yağmuru esir aldığı penceremin buğusunda resimlediğim adını seyrederken yazıyorum. Gözlerimin içinden geçen, ama söylendikçe eskiyen, bir şarkının nakaratından susarak yazıyorum. Zil zurna bir oda ve litreler dolusu şarap üzeri şiir; yarısının tükenmiş olduğuna bakma, yaralanarak yazmaya alışkınım ben, hele de beni okuyan sensen, bak; daha uzun bir ömür var önümüzde demek kar etmiyor.. Her gün, biraz daha azalan, parça pinçik edilmiş bir yaşamın kıyısındayım ben., Ha düştüm ha düşeceğim vaktim az. Ama yine de gidene kadar okuyacağın en son yazan ben olmalıyım… Ama diyorum ya; bu yazıyı sana ben, bir zihin felcinin eşiğinden yazıyorum. Burada düzen arama. Dinle, sınırın hangi yakasındasın bilemedim…