Yaşasaydım aranızda olacaktım Yaşasaydım sen ağlamıcaktın anne Kahpe bir kurşun alnımdan vurmasaydı Sizin gibi bayrak sallıcaktım Meydanlarda omuz omuza yürüyecektik Tıpkı serin bir sabah her şey vatan için diyerek Dağlara yürüdüğümüz kardeşlerim gibi Sinoplu teğmen Arif gibi Diyarbakırlı Mehmet gibi Urfalı İbrahim Trabzonlu Dursun Yozgatlı Rıza gibi Omuz omuza yürüyecektik Vatan için vatanım için O kahpe kurşun alnımdan vurmasaydı Sana mektup yazacaktım anne Ağrılı hasanı anlatacaktım sana Annesi ellerine kına yakıp git oğul demiş Eğer o çapulcu sürüsünden korkarsan Sütümü emeğimi haram ederim demiş Hasan korkmadı anne Dağlar soğuktu silahlar ellerimize yapışıyordu Ama hasan üşümedi anne vuruldu düştü yere Teğmenim toprağa baktı Urfalı vuruldu bayrağa baktı teğmenim Adanalı vurulduğunda bir…

Çocuk yetiştirenlerin okuması dileğiyle: “Yirmi altı yaşındaydım. Amerika’ya yeni gitmiştim. Osgood’un araştırma asistanlığını yapıyorum. Aynı odada, John ve Gary adında iki asistan daha var. Bir cumartesi günü ofise gittiğimde, halının üstünde emekleyen bir oğlan çocuğu gördüm. Gary oğlunu getirmişti. Herkes kendi işini yapıyordu, ben de masama oturdum, çalışmaya başladım. Odada oldukça alçak meşin bir koltuk vardı. Fark ettiğimde, çocuk ona çıkmaya çalışıyordu. Bir bacağını atıyor, tutunuyor ama bir türlü koltuğa çıkamıyordu. Çocuk bunu dört beş kez denedi. Baba bir yandan çalışırken bir yandan göz ucuyla oğlunu takip ediyordu. John ise hiç ilgilenmiyordu; tamamiyle kendi işiyle meşguldü. Çocuk yine deneyip çıkamayınca yerimden kalktım, çocuğun koltuk altlarından tuttum. ‘Hoppa!’ dedim ve onu…