Doğum Günü

Ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum ne tuhaf, vaktim olmazdı yalnızlığı bunca bilirken kendimi hiç yalnız sanmazdım çevremde hep birileri vardı, ben hep birilerinin yanındaydım günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliğinden hazırlanırdı aramızda habersiz gidip gelen gündelik armağanlarla kendi kendini taşıyan bir ırmağın akıntısında hayat bizi kendi sahillerimize ulaştırırdı bazı evlerden taşınırdık, bazı insanlar girip çıkardı hayatımıza bazı mektuplar alırdık, bazı sözler, çiçek selamları sonraları bazı tanıdıklarımızın ölümleriyle de karşılaştık elde olmayan nedenle sudaki halkalar gibi genişleyen küçük alınganlıklardan büyük dargınlıklara vazgeçişler, unutuşlar, kayıplar birbirimizi çok sevdik hep yıllarla azala azala şimdi ne zaman yalnız kaldığımı düşünsem, yalnız olmadığımı kanıtlamak istiyorum kendime eskiden iki albüme sığdırdığım hayatım, şimdi sığmıyor…

Sen Bana Geç Kalmıştın Çok iyi hatırlıyorum seni bulduğum zamanı Bayramlıklarına bakan masum bir kız çocuğu gibi baktım sana Yeni bir oyuncağını seven küçük bey gibi sevdim… Öyle değişilmez eşi benzeri bulunmaz tektin ki benim için Bazen seni kendimle bile paylaşamıyordum… Bazen sensizlik ağır geliyordu yalnızlığıma Sensizliğimde senin sevgini taşıyamıyor saatlerce ağlıyordum… Hıçkırıklarımın dört duvar arasındaki yankısını dinliyordum sonra İşte bak dönüp dönüp bana geliyordun Ben yine herşeyi boşverip seni seviyordum… Hayatımın en büyük fırsatıydın canımdın benim İçimi ısıtan güneşim geceleri üzerime konup beni sarıp sarmalayan yıldızımdın.. Sen benim vazgeçilmezim hiç bulunmazımdın.. Şimdiyse gerçekten bulunmazım oldun… Sen bana geç kalmıştın ama anlayamamıştım… Üzerine büyük gelen elbisesini yinede ’Banane benim!’ diye…