Bir gün kapı çalmış. Ama kapıda kimsecikler yokmuş. Kapının önünde yalnızca bir kavanoz. Etrafa bakınmış kimseyi görememiş. Almış içeri kavanozu. Gözleri yaşlı açmış kapağını. İçinde turuncu bir balık görmüş. Tam o sırada gözlerinden bir damla gözyaşı damlamış kavanoza.

Gitme Diyemedim… Hatırlar mısın sevgilim? O günü, Sen gitmek üzere arkanı döndüğünde, Bir hüzün yağmuru başladı içerimde. Fırtınalar koptu felaketler getirdi gidişin. Sana yalnzca “GİTME” diyebilmek için, Koştum arkandan gururumu çiğneyerek Ama yetişemedim Sana seslenmeyi denedim, Açtım ağzımı olağanca gücümle bağrdım “Yalvarırım gitme” diye, Ama ses tonum kelimelerle bütünleşemedi. Ben bile duymadım haykırışımı Tek duyduğum ses, kalbimin acıyla yakarışıydı. Kan ağlıyordu kalbim, gitmeni istemiyordu. Sana dokunmak için uzandığnda ellerim “Dur gitme” diye yalvarabilmek için gözlerim Yer çekimine meydan okuyan dizlerim yenildi bu savaşa Tüm benliğimle sarabilmek isterken seni Boş kalan ellerim ancak dokunabildi gözyaşlarıma Biliyordum artık yalnız, ıssız, sessiz ve sensiz kalmıştım Daha sonra daldım hüzün yağmuruna sustum sadece sustum…