Susmak, bazen sevdiğinin kalbini kırmaktır..
Susmak, bazen seni sevmiyorum demektir.
Susmak, bazen canından cananın gittiği bilmemektir.
Susmak, aslında veda değil…Elvedadır..
Susmak..Sevdiğinin kalbinden kopup kaçmaktır..
Vedaların en kötüsü, sessiziliğin sonu..
Hayatın bitmeyen serabı..
Düşlerin en hülyalı yanı…
Sevdiğimin dili yerine gözlerinin konuşması..
Ömür çilem…En büyük isyanım…
Sen de gittin ya!!!!!!!!!
Ben kime şimdi can diyeceğim…
Aşkım tane tane kime dökülecek….
Kim şen kahkahalarıyla beni bağlayacak….
Şimdi kim beni küçük, uçuk , kaçık…
Çocuğa benzetecek..
Ne olurdu o çocuğu öldürmeseydin…
Şimdiler de mahsun, hüzünlü….
Sevdiği gitmiş…boynu bükülmüş….
Kucağında kocaman bir sensizlik ve sesizlik var..
Hayalleri çalınmış..Umutları parçalanmış..
Saniye saniye eriyip gidiyor bak..
Bak o çocuk da ”sus ” da sen gibi..
Oda en büyük vedasını yapıyor….
Kalbi dayanır mı bilmem…
Sen gibi vefasız olur mu bilmem..
Sen gibi ayrılığı içine sindirir mi…
Sen gibi kalbini taşa çevirir mi…
Yapamaz bilir ama…
İşte çocuk kalbi yine gülmez…
Bu en büyük vedasıdır..Kalbine..
Yolculuğudur, hüznün kalbinedir..
Belki de sessizliğin en derinine..
serpilce
(En Büyük Veda Duyguevi)
