Patiklinin Kaleminden

Sen varken , yasadigimi biliyordum Sen Varken , Gülmekten zevk al?yordum Sen varken, huzurluydum Ama ?imdi? Sen yoksun art?k Geceler ?zd?rap veriyor Hayat bana dar geliyor Gülerken bile a?l?yorum Belkide ya?amak istemiyorum Art?k ?ark?da dinlemiyorum Çünkü onlarda seni anlat?yor Art?k resimlerede bakm?yorum Çünkü onlarda seni an?msat?yor Biliyor musun? Güne?ide sevmiyorum art?k Oda seni hat?rlat?yor bana…

Hiç bir insan? unutmak, bir insandan vazgeçmek, Bir insan? hayat?ndan sonsuza kadar ç?kartmak zorunda kald?n m?..? Hani ölmü? gibi, hani uzatsan da elini tutamayaca??n? bilmek gibi… Her an kap?ndan içeri gülümseyerek girece?ini bekleyip ama asl?nda,hiç gelmeyece?ini bilmen gibi… Ne zor ?ey de?il mi ölmedi?ini bilmek, Ama ölmü? gibi ula??lmaz olmas? art?k o insan?n sana… Ne…

Hayat bize mutlu olma ?ans? vermedi sevgili, biz kendimizden ba?ka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz ac?s?n? ac?m?z yapt?k çünkü. Dünyan?n öbür ucunda hiç tan?mad???m?z bir insan?n göz ya?? bile içimizi parçalad?. Kedilere a?lad?k, ku?lar?n yas?n? tuttuk… Yüre?imizin zay?fl??? kimi zaman hayat kar??s?nda bizi zay?f yapt?. Asl?nda ne güzel ?eydir insan?n insana yanmas? sevgili… Ne güzeldir bilmedi?in birinin…

Ölmeyince unutulmuyor gözlerin

Osmanl?’n?n büyük cihan padi?ah? Kanuni Sultan Süleyman’?n  ve büyük a?k’? Hürrem Sultan’?n bir k?z çocu?u gelir Dünya’ ya .  Efsane bir ask’?n meyvesidir bu çocuk ve bu yüzden  belki efsane a?klar?n en temeline , en masals? olan?na ithafen ismi Mihrimah konulur ( Mihr-ü Mah Farsça da Güne? ve Ay demektir).  Zaman h?zla geçmi? Mihrimah Sultan…