carpe-mortem: Fısıltıyla “neden sevdiklerimizi zararsız hale getirmeye çalışırız kendimize?” diyor gecenin saat ikisiydi ve bana, “Pantolon giymiş bir bulut olsaydın ya” diyor. “Masmavi.” Bulutlar mavi olmazdı ki. Beyazdır bulutlar. Bazen gri. Bazen siyah. Ama mavi değil. “Hayır. Sen mavi bir bulut ol” diyor “Ne kaybederdin?” Ya da erkek olmasaydın Ya da ne bileyim işte. Bir lunapark olsaydın. “Yine sever miydin beni?” diyorum. “Sahipsiz bir mezar olsaydım… Simsiyah duvar olsaydım.” Deme öyle. Mezar falan deme öyle. Bulut ol en iyisi. “Kocaman bir kız çocuğusun. Büyümemişsin.” Belki bulutlarımı çalmışlardır? Olamaz mı ya? “Olabilir. Ben de senin çalınan bulutun muyum?” Diyorum. “Mavi.” Evet belki. Senin de oyuncaklarını kırmamışlar mıydı? Komşu çocukları veya abin…